Zespół stresu opiekuna to stan psychicznego, fizycznego i emocjonalnego wyczerpania spowodowanego długotrwałą opieką nad drugą osobą, najczęściej całkowicie niezdolną do samodzielnej egzystencji. Zespół stresu opiekuna często wiąże się z wycieńczeniem psychicznym i fizycznym, które wynika z całkowitego poświęcenia się osobie wymagającej opieki. Długotrwały stan napięcia związanego z opieką 24 godziny na dobę może doprowadzić do depresji, ponieważ niejednokrotnie na opiekunach ciąży wielka presja otoczenia, które wytyka każde, nawet najmniejsze niedociągnięcia. Wszelkie zaniedbanie może być postrzegane jako egoizm lub niechęć do podopiecznego, tymczasem może to być po prostu objaw Zespołu stresu opiekuna. Przez takie zachowanie otoczenia, opiekun może mieć jeszcze większe poczucie beznadziei, mogą pojawić się również pretensje do samego siebie o rzekomą złą opiekę nad podopiecznym.
Początkowe objawy to m.in.: lęk przed nową sytuacją, niepewność przyszłości, poczucie osamotnienia, apatia, poczucie bezsilności i beznadziei, zamykanie się na kontakty społeczne, lęk przed szukaniem pomocy i wsparcia ze strony otoczenia.
Następnie mogą pojawić się: nerwowość, frustracja, napady złości, stany depresyjne.
W momencie, kiedy stany psychiczne nie zostaną opanowane, mogą pojawić się także dolegliwości fizyczne jak: ciągłe zmęczenie, bóle głowy, pleców i szyi, bezsenność, problemy z koncentracją, wrzody żołądka, nadciśnienie i choroby serca, cukrzyca.
W skrajnych przypadkach osoby cierpiące na Zespół stresu opiekuna sięgają po używki.
Bardzo ważne jest zachowanie kontaktu ze światem zewnętrznym. Opiekunowie nie powinni być tylko i wyłącznie w negatywnych emocjach, związanych z codziennymi obowiązkami. Mimo tego, że opiekunowie mają ogromny problem z pozostawieniem chociażby na chwilę swojego podopiecznego pod okiem innej osoby, bardzo ważny dla regeneracji organizmu jest odpoczynek, zmiana otoczenia, rozmowa, która wyładuje emocje, wyłączy negatywne myśli, czy odwróci uwagę. Jeśli zaś chodzi o osobę wymagającą opieki, ona także powinna mieć możliwość rozmowy z kimś innym aniżeli tylko z osobą opiekującą się. To ważne, ponieważ ciągłe przebywanie opiekuna z podopiecznym, z czasem może stać się toksyczne dla obu stron. Dla osób, które mają taką możliwość, ważny jest też ruch, czy uprawianie sportu, ponieważ wytwarzana jest wtedy serotonina, zwana hormonem szczęścia.
Ponad połowa opiekunów może cierpieć na Zespół stresu opiekuna, a wypalenie zawodowe może pojawić się już po 3-6 miesiącach intensywnej, stałej opieki.
rampa.net.pl
Dodaj komentarz
Komentarze