Na gruncie obowiązującego na terenie Niemiec prawa, przysługiwanie dnia wolnego wynika z przepisów federalnej ustawy o czasie pracy (niem. Arbeitszeitgesetz, skrót: ArbZG), wyznaczającej m.in. maksymalny wymiar dziennego oraz tygodniowego czasu pracy, minimalny czas trwania przerw, jak również przerwy na odpoczynek nocny pomiędzy kolejnymi dniami pracy, oraz wyznaczający niedzielę jako dzień nieroboczy (§ 9Abs. 1 ArbZG), w jaki praca jest zasadniczo zabroniona i dopuszczalna jedynie w wymienionych w ustawie zawodach (§ 10 ArbZG) oraz pod ściśle określonymi warunkami.
Opiekunowie i opiekunki zatrudnieni jako personel niewykwalifikowany (np. Betreuungskraft/Haushaltshilfe) w prywatnych gospodarstwach domowych nie kwalifikują się do żadnego z wymienionych w przepisach wyjątków, w tym w szczególności tego określonego w § 10 ust. 1 pkt. 3 ArbZG, na jaki część agencji ma w zwyczaju się powoływać, ponieważ ten dotyczy pracy w profesjonalnych ośrodkach/placówkach opiekuńczych/pielęgnacyjnych, zaś dom prywatny nie jest takim ośrodkiem (niem. Einrichtung) opieki, w przeciwieństwie do placówki typu np. Pflegeheim!; ani też do wyjątku wskazanego w § 18 Abs. 1 Nr. 3 ArbZG (na który również część agencji się powołuje), dotyczącego osób „które żyją we wspólnocie domowej z powierzonymi ich opiece osobami i samodzielnie je wychowują, opiekują się nimi lub sprawują nad nimi pieczę“, ponieważ regulacja ta odnosi się i została stworzona przez ustawodawcę w kontekście tzw. rodzinnych domów dziecka oraz SOS-wiosek dziecięcych (niem. Heimerziehung/Kinderdorf) oraz wychowawców (Erzieher in Kinder- und Jugendhilfe) w takich placówkach.
Choć umowa zlecenia jest umową cywilnoprawną podlegającą zasadniczo regulacji polskiego kodeksu cywilnego, to w przypadku wykonywania zlecenia na terenie Niemiec, w świetle prawa niemieckiego, w stosunku do zleceniobiorców należy spełnić te same obowiązki, co do osób delegowanych, zatrudnionych na umowę o pracę. Podstawą prawną tego stanowiska jest niemiecka ustawa o pracownikach delegowanych (niem. Arbeitnehmer-Entsendegesetz, skrót: AEntG, a dokładnie § 2 AentG), gwarantujący prawa pracowników delegowanych w zakresie ochrony minimalnej. Zgodnie z tym stanowiskiem, w oparciu o odpowiednią wykładnię tegoż przepisu, również w stosunku do zleceniobiorców „aktywowane” zostają uprawnienia z zakresu ochrony minimalnej przewidziane w niemieckim prawie jako znajdujące bezwzględne zastosowanie, w szczególności te dot. ochrony minimalnej, w tym m.in. dopuszczalnego wymiaru czasu pracy.
Polskie agencje pośredniczące naturalnie zajmują przeciwstawną pozycję, gdyż zakwalifikowanie zleceniobiorców jako osób równorzędnych z pracownikami delegowanymi/o jednakowym zakresie uprawnień, oznaczałoby dla nich całkowite legnięcie w gruzach ich modelu biznesowego, oraz wysokie roszczenia zleceniobiorców w zakresie niezrealizowanych uprawnień np. tych wynikających z prawa do urlopu czy nadliczbowego czasu pracy.
Wszelkiej maści „ustne informacje” nieznajdujące pokrycia w treści zawartej umowy należy postrzegać jako całkowicie bezwartościowe deklaracje, gdyż przeforsowanie ich faktycznej realizacji będzie w praktyce ekstremalnie trudne, a tak kluczowe kwestie jak przewidywany dzienny/tygodniowy czas wykonywania zlecenia powinien zostać jednoznacznie uregulowany w treści umowy lub w opisie zlecenia do realizacji!
Dodaj komentarz
Komentarze